محققان دانشگاه منچستر با انجام تحقیقاتی برای برطرف کردن چالش‌ها و هزینه‌های ارسال مواد ساخت و ساز به فضا، این نوآوری را ابداع کرده‌اند. این محققان پیشنهاد کردند از یک پروتئین معمول در پلاسمای خون انسان به نام آلبومین سرم انسانی به عنوان پیوند دهنده خاک کهکشانی استفاده شود. اما تحقیقات بعدی نشان داد با اضافه کردن ادرار، عرق و اشک قدرت بتن مذکور به میزان قابل توجهی افزایش می‌یابد.

این ماده چسب مانند ذرات خاک ماه و مریخ را کنار هم نگه می‌دارد و ماده‌ای بتن مانند تولید می‌کند که به گفته محققان ۳۰۰ درصد قدرتمندتر از بتن عادی است.

به اعتقاد محققان طی یک مأموریت ۲ ساله مریخ و با کمک ۶ فضانورد می‌توان بیش از ۱۱۰۰ پوند بتن قدرتمند آستروسرت تولید کرد. ۲۰۰ پوند از این بتن برای ساخت یک مترمربع از خانه‌ای یک طبقه کافی است.

اگر این ماده برای ساخت آجرهای رگولیتی (خاک ماه) استفاده شود، هر فضانورد می‌تواند بتن کیهانی کافی برای ساخت اقامتگاهی برای پشتیبانی از سکونت یک فضانورد دیگر تولید کند. به این ترتیب تعداد اقامتگاه‌های موجود در هر مأموریت متوالی ۲ برابر می‌شود.

پژوهش این گروه از محققان در نشریه Materials Today Bio منتشر شده است. محققان در بخش از تحقیق نوشته‌اند: محاسبات ما نشان می‌دهد هر فضانورد طی یک مأموریت به مریخ می‌تواند به اندازه کافی فضای اقامتگاهی اضافی برای سکونت یک فضانورد دیگر بسازد و به این ترتیب امکان گسترش مداوم شهرک سازی در مریخ ادامه می‌یابد.